Stichting van de staat Israël 1948

Israël staat bekend als een brandhaard waarin terrorisme en oorlogsdreiging voortdurend aanwezig zijn. Ook de stichting van de Israëlische staat ging gepaard met dreiging en geweldsuitbarstingen. In deze tekst kunt u lezen hoe de staat Israël na de tweede wereldoorlog is ontstaan en wat de reactie was van andere bevolkingsgroepen op de stichting ervan.

Het Joodse volk is verspreid

De Joden hadden in de tweede wereldoorlog bijzonder veel leed geleden. Door de vernietigingen van de nazi’s hadden ongeveer 6 miljoen Joden de dood gevonden en velen waren gewond of dakloos geraakt. De Joden waren zowel voor de tweede wereldoorlog als daarna een grote verspreide bevolkingsgroep.

De Joden hadden nog steeds geen eigen land of grondgebied. De vraag van de Joden om een eigen land klonk na de tweede wereldoorlog echter luider dan ooit. Ze wilden een eigen land met een eigen regering. Een land waarin ze veilig zouden zijn voor het antisemitisme en andere bedreigende ontwikkelingen. Het Westen besloot om de vraag van de Joden te beantwoorden.

De Palestijnse staat

Het oude Israël, dat door de Joden het beloofde land werd genoemd, was veranderd in Palestina. De Palestijnse staat was een kolonie van de Britten. Palestina had een gemengde bevolking die bestond uit verschillende Arabische bevolkingsgroepen met diverse culturele achtergronden.

Ook Joden waren in Palestina in beperkte mate aanwezig. Palestina was bijzonder moeilijk voor de Britten om te regeren. De verschillende bevolkingsgroepen hadden onderling veel conflicten en die uiten zich regelmatig gewapenderhand. De Britten konden deze brandhaard niet op een effectieve wijze oplossen en besloten het Palestijnse gebied over te dragen aan de Verenigde Naties.

De Palestijnse staat wordt verdeeld

De Verenigde Naties besloten Palestina te verdelen nadat ze dit gebied onder hun hoede hadden gekregen van de Britten in 1947. Palestina werd verdeeld in een Joods gedeelte en een Arabisch gedeelte.

Op die manier werd het grondgebied voor de twee belangrijkste bevolkingsgroepen van Palestina vastgelegd en afgebakend. De Joden keurden het plan van de Verenigde Naties goed maar de Arabieren waren het niet eens met de gebiedsverdeling. De frictie bleef bestaan.

Conflict tussen de Israëlieten en de Arabieren

Nadat de Britse troepen in 1948 het Palestijnse grondgebied verlieten waren de Joden op zichzelf aangewezen. Ze moesten het door de VN toegewezen gebied zelf beschermen. De Jood Ben Goerion stichtte de staat Israël meteen toen de Britten vertrokken.

Meteen werd Israël aangevallen door leden van de Arabische bevolkingsgroepen die gezamenlijk ook wel de Arabische Liga worden genoemd. De Israëlieten waren echter zeer strijdbaar geworden door alles wat ze in de laatste jaren hadden doorstaan.

Deze strijdbaarheid en de toelevering van voldoende wapens zorgden er voor dat de Israëlieten een goed leger op de been konden brengen. Met dit leger wisten ze bijna alle leden van de Arabische Liga te verslaan. Alleen Jordanië kon niet worden verslagen. Jordanië bezat een sterk Arabisch Legioen dat werd geleid door de Engelsman Glubb Pasja.

Israël heeft zijn plaats gevonden

Ondanks het feit dat Israëlieten de Jordaanse troepen niet kon overwinnen hadden ze toch een groot gebied in bezit gekregen. Een groot gedeelte van het oude Palestina was nu Joods geworden.

De Jordaniërs bezaten de westelijke Jordaanoever en een deel van Jeruzalem. De Egyptenaren hadden de Gazastrook in bezit gekregen. Ondanks deze gebieden was het grootste gedeelte van Palestina in Joodse handen.

Tot slot

De Joden hadden hun eigen staat gekregen zoals ze wensten. De rust en vrede waren vanaf de vestiging van de staat tot op heden niet aanwezig. Terrorisme en verscheidene oorlogen zorgen er voor dat Israël veel moet investeren in legers en wapens.